Pierwszy raz zjedzona u nas, na kampusie, miasto: Changsha. 

Kaczka po pekińsku jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych dań z Państwa Środka. Nic dziwnego, jest prze-pysz-na. Polecamy!

Zestaw składa się z kilku elementów:

Po wizycie w Pekinie, kiedy mieliśmy szansę spróbować prawdziwie pekińskiej kaczki po pekińsku, i tak uznaliśmy, że NASZA jest lepsza. Zostaliśmy lokalnymi patriotami!

mj

Podczas naszego pobytu w Jiangjiaje, na szczycie jednej z gór, znajdował się mały budyneczek z punktem widokowym na znajdujące się dookoła, spektakularne widoki. Nie było to najczęściej odwiedzane miejsce, nieco z dala od bardziej uczęszczanych tras. Tego dnia nieliczni turyści docierali do tej samotni. Miejsca, w którym niestrudzenie, kontemplując otaczającą go rzeczywistość, siedział pewien starzec. Oczywiście, jako zagraniczne podróżniczki, nie byłyśmy w stanie stwierdzić, na czym dokładnie polega praca mężczyzny. Na rozległym blacie znajdowały się liczne zioła, proszki, półeczki, przegródki. Nasza przyjaciółka Chinka, Libli, towarzyszka podróży, dowiedziała się, że mężczyzna jest lekarzem. Trudno mi powiedzieć, czy takim po studiach, który w ramach emerytury dorabiał sobie doradzając ludziom, czy może takim „naturalnym”, opierającym się na wielopokoleniowej wiedzy na temat roślin, człowieka i jego organizmu. I tak, niektórzy zatrzymywali się, odrywali od otaczających nas widoków gór i skał, by posłuchać, za drobną i symboliczną opłatę, rad mężczyzny. Przyjrzawszy się kilku badaniom i my zdecydowałyśmy się na „wizytę”. 

Lekarz zmierzył puls, bezbłędnie oceniając moment cyklu, sprawdził nasze oczy, przyjrzał się twarzy, językowi. Potem nastąpiła porada, uwzględniająca nasze dolegliwości (wszystko tłumaczyła nam z chińskiego Libli, nie byłybyśmy w stanie się w żaden inny sposób dogadać). Rady dotyczyły głównie diety, tego, czego należy unikać (zbyt pikantnych, gorących potraw), a czego jeść więcej (w moim przypadku naturalnie białych produktów :D). No cóż, nie wyszło nam, niestety, stosowanie się do tych rad, zważywszy zwłaszcza na pikantny charakter changshańskiej kuchni. Niemniej jednak zrobiło na nas spore wrażenie to badanie, możliwość skosztowania folkloru medycyny chińskiej.

Garść chińskich porad, z których korzystamy bardziej lub (zazwyczaj) mniej

Jadąc do Chin wiedzieliśmy, że będziemy musieli zmierzyć się ze sporym problemem – kwestią cenzury Internetu. The Grat Firewall of China to temat szeroki i bardziej skomplikowany, niż sobie wyobrażaliśmy (dużo informacji znaleźć można w TYM artykule). A my przecież chcieliśmy tylko swobodnie kontaktować się z rodziną i przyjaciółmi, czytać wiadomości, szukać informacji… 

Tak więc do Chin wszyscy pojechaliśmy wyposażeni w VPN’y, czyli Virtual Private Network (proponuję przeczytać definicję z Wikipedii, nie jestem w stanie własnymi słowami wytłumaczyć, cóż to, hehe). 

VPN’y mogą być płatne albo bezpłatne, oczywiście my korzystamy ze standardów studenckich, darmowych. Dzielnie sprawuje się Psiphon (choć nie na wszystkich komputerach, z tego powodu przed przyjazdem do Chin warto ściągnąć choćby dwa programy i sprawdzić, który ostatecznie u nas działa, a który nie, lub korzystać z nich naprzemiennie).

Ale działają? Działają!

Ze względu na to, że po przyjeździe mieliśmy jednak jakieś problemy, od kolegi, naszego sąsiada, który nieraz był naszym wybawieniem w tej nowej choć i kłopotliwej codzienności, dostaliśmy drugi programik: Epic Privacy Browser. 

 Ważny jest również temat vpn’ów na telefonach. Cóż, są konieczne. Ale mimo tego, że je posiadamy (warto aplikację Psiphon ściągnąć jeszcze w Polsce, bo będąc na miejscu, już w Chinach, bez większych umiejętności hakerskich jest z tym ciężko),działa to wszystko baaardzo powoli i baaardzo obciąża telefon. Z tego powodu korzystamy wszyscy praktycznie tylko z WeChata, czyli bardzo tutaj popularnego komunikatora. Często jednym z pierwszych zadawanych przez nowo poznanych Chińczyków pytań jest właśnie: „Do you have WeChat?”, „Masz WeChat’a?”(po chińsku brzmi:„Łi Si”, hehe). 

Przez pierwsze dni ciężko było nam przyzwyczaić się do tego, że z Facebook’a i Gmail’a korzystać możemy tylko na naszych komputerach, że nie możemy wszystkiego sobie sami, ot, po prostu, sprawdzić na naszych telefonach. Z  byle bzurką, w razie potrzeby (zwłaszcza w kwestii transportu), dzwonić trzeba do znajomych Chińczyków. Mimo to przyzwyczailiśmy się do takiego stanu rzeczy. Pewnie po powrocie do Polski „normalny” Internet w telefonie wydawać się będzie dużym luksusem :D

mj

Autobusy

Brak dokładnego rozkładu jazdy na przystankach autobusowych utrudnia sprawę – nie ma godzin odjazdu, wypisane są tylko nazwy stacji. Ale jak to przeczytać? Otóż nie od prawej do lewej, tylko! Z góry do dołu. A o której autobus przyjedzie? Nie wiadomo! Jak przyjedzie, tak przyjedzie. Jak kupić bilet? Jak już się uda wsiąść, a raczej wcisnąć, do dobrego autobusu to należy wrzucić do puszeczki obok Pana Kierowcy 2juany (ok.1,2zł), jeżeli ma się kartę miejską to kosztuje już tylko 1,4 juana. Nie ma żadnych kontroli podczas jazdy.

Problem zaczyna się, gdy chcę dojechać w jakieś miejsce. Nie znane mi są żadne anglojęzyczne aplikacje podobne do jakdojade.pl. Z pomocą przychodzą chińscy koledzy, którzy używają swoich magicznych mocy i wpisują chińskie krzaczki. Rzecz tak prosta a dla mnie tak trudna. Z pomocą przychodzi również wujek Google, który czasami potrafi wyszukać i sprawdzić połączenia autobusowe. Niestety ilość przystanków nie zawsze się zgadza i trzeba być ostrożnym. Jak już znam nazwę stacji na której należy wysiąść,  przykładowo żeby dojechać z naszego akademika do Carrefoura, to co dalej? Skąd wiedzieć, że to ten przystanek? Wszystkie znaki wyglądają podobnie..! W tym momencie posługują się swoim urokiem osobistym i uprzejmie proszę Pana Kierowcę, pokazując mu nazwę stacji po chińsku, żeby dał mi znać kiedy mam wysiąść. Zazwyczaj działa, choć różnie to też bywało. Zdarzało się, że musiałam się przesiąść i już nie umiałam znaleźć przystanku przesiadkowego. Z odsieczą przychodzili Chińczycy, którzy słowa po angielsku nie umieją powiedzieć, ale za to są bardzo życzliwi i mają nawigacje i wszystkie potrzebne aplikacje na swoich telefonach, żeby pomóc zbłąkanej Polce.

Nasz akademik znajduje się około godziny jazdy autobusem od centrum, do którego można dojechać tylko jednym autobusem numer 317. W godzinach szczytu rozciąga się to nawet do dwóch godzin ściśniętych jak sardynki. Mimo to, podróż autobusem należy do niezwykle udanych. Zazwyczaj każdy zagaduje, pyta się skąd jesteś i oczywiście chce podszkolić swój angielski prosząc o WeChata (używany tutaj powszechnie komunikator).

Metro

W Changshy istnieje tylko jedna linia metra, której otwarcie nastąpiło w 2014 roku, umożliwiająca sprawne połączenie w kierunku wschód-zachód. Komunikacja północ-południe jest wybrakowana i w budowie są kolejne linie metra. Przewidywane jest, iż nowa linia nr 1 zostanie ukończona i otwarta do końca listopada 2016 roku. Obecnie trwają prace budowlane, całe miasto jest rozkopane i zakorkowane. W godzinach szczytu kilka kilometrów samochodem zamienia się w godziny czekania.

Rozpoczęto również prace nad liniami 3 i 4, które mają być ukończone w kolejności pod koniec 2018 i 2019 roku.

Taksówki

W godzinach wieczornych ciężko wrócić do naszego akademika nie tylko ze względu na odległość. Większość autobusów kursuje do godziny 21-22. Metro kursuje do godziny 23. Najbliższa stacja metra Renmin Road znajduje się 10-15 minut taksówką od naszego akademika a koszt wynosi około 15-20 juanów (w zależności na taryfę nocną/dzienną). Taryfa z centrum na nasz kampus to około 50 juanów. Jazda taksówką to niewątpliwa okazja do podszkolenia naszego chińskiego!

Nowy Rok postanowił powitać nas piękną pogodą, po wczorajszej ogromnej ulewie przyszedł czas na rozświetlające codzienną szarość słońce. Konieczny więc był spacer i spędzenie czasu na świeżym powietrzu. A co mogą robić studenci Architektury Krajobrazu? Otóż mogą poszukiwać większych i mniejszych zielonych obiektów swojego zainteresowania!

Pierwszym celem było zobaczenie nabrzeża przepływającej przez miasto rzeki, idąc przez Changshę zobaczyłyśmy jednak wystające zza któregoś płota zakrzewienia…

Zajrzymy?... Zajrzymy! Pomimo braku klucza do żeliwnej bramy wejściowej, pan ochroniarz wpuścił nas na teren prywatnego mini osiedla mieszkaniowego (zadziałała chyba magia Białej Twarzy).

Weszłyśmy i nie mogłyśmy uwierzyć. Otaczały nas rzędy luksusowych budynków nawiązujących w stylu do architektury europejskiej. Były więc kute balkoniki (skrzętnie skrywające wszędobylskie klimatyzatory), zdobne zwieńczenia okien, kolumienki i łuki. Pokryte betonem elewacje udawały, że są z piaskowca (w tym samym kolorze były też rynny). 

Pomiędzy blokami (mnóstwo-piętrowymi kamienicami?...) oprócz dróg dojazdowych leniwie użytkowanych przez błyszczące samochody, znajdowała się, rzecz jasna, poszukiwana przez nas Zieleń. Przecinająca układ główna oś w postaci prostej ścieżki zachęcała do spaceru pomiędzy wysepkami roślinności. Spomiędzy poprzycinanych, zimozielonych żywopłotów wystawały półkoliste krzewy i palmy. 

Co jakiś czas na głównej ścieżce pojawiały się akcenty w postaci rzeźb (półnagie niewiasty, umięśnieni herosi), altan, fontann. 

A jednak pomimo tego formalnego stylu, życie się toczy, dzieci bawią, na stoisku sprzedaje się olej, w altanie rozwieszono pranie. Jest też miejsce na plac zabaw, a podziemne parkingi (zauważone przez nas tylko ze względu na pojawiające się na powierzchni tafle szkła, wpuszczające nieco światła do środka) wzbogacone są o ekologiczne, wykonane z ażurowej kostki, miejsca postojowe.

I choć przechadzając się po tej stosunkowo niewielkiej przestrzeni nie mogłyśmy się nadziwić obecnemu kiczowi, to całość założenia zrobiła na nas duże wrażenie. Ciekawe rozwiązania oraz wielofunkcyjna, przyjazna użytkownikowi przestrzeń pokazują, że MOŻNA. Chciałoby się brać udział w tworzeniu takiego projektu…

mj