Niżej, na poziomie gruntu, pośród zwykych zjadaczy ryżu, bulgocze wieczny biznes – dziarski, wesoły i głośny. Każdy lokal wypełniają jadłodajnie, warsztaty serwisujące niezliczone skutery, a do tego sklepy, sklepiki, drukarnie i wszystko o czym można pomyśleć stłoczone w niekończące się szeregi. Tam cena to sprawa całkowicie płynna (często zależna od godziny i narodowości klienta), radio nie przestaje grać, wiatraki pracują nad ochłodą, a właściciel jest często jedynym pracownikiem. Dzielnice niewysokich (zwykle dwupiętrowych – licząc po tutejszemu od poziomu gruntu) domków są też popularnym widokiem. Zwane są Hutong'ami i sąsiadują często ze znacznie wyższą zabudową budząc razem głębokie, poczucie dysonansu. Hutongi kryją się często za fasadami najważniejszych ulic i sąsiadują z poważnym bankiem, czy apteką i dyskretnie spoglądają z bocznych uliczek.

           

Style mieszają się, ale są tu jednak rzeczy uniwersalne. Każdy dom i niemal każde pomieszczenie musi posiadać klimatyzator. Biała skrzynka owinięta rurami widnieje niemal przy każdym oknie i to zwykle w towarzystwie kilku bliźniaczych instalacji. Po tym jaką pogodę zastaliśmy przybywając do Chin jestem w stanie zrozumieć to choć i tak temperatura była już łagodniejsza niż w środku lata. Z drugiej strony nigdzie nie zastaniemy kaloryferów, choć zima potrafi się tu równie mocno dać we znaki. Poniżej odgórnie ustalonej linii biegnącej wszerz kraju nie ma ogrzewania. Uznano je za zbędne i nie jest instalowane przez co czeka nas wigilia przy stole i w kurtkach. Kolejnym wszędobylskim elementem są kraty w oknach. Gięte, proste, najrozmaitsze, ale zawsze wypełniające okna i balkony każdego piętra. Jadąc przez miasto też można napotkać legion małych warsztatów spawających je na wymiar. Mówiono nam różne rzeczy na temat krat, ale mało kto potrafił przyznać, że są tu by powstrzymywać ludzi przed samobójstwami. Ponoć już się ich nie instaluje, ale liczne warsztaty mówią co innego.

mk